-Witaj książę.- Posłałam mu ciepły uśmiech.
-Zapraszam królewnę na królewskie śniadanie.- Ukłonił się teatralnie.
-Daj mi chwilkę, zaraz przyjdę.
Otworzyłam drzwi do łazienki i zostawiłam mojego chłopaka w przedpokoju. Pomieszczenie do, którego weszłam było naprawdę duże, ale nie posiadało żadnych okien. Czułabym się z nimi niekomfortowo, mimo że dookoła naszego domu znajdował się ogromny ogród, a wysoki na dwa metry płot oddzielał naszą posiadłość od świata zewnętrznego.
Błękit ścian i białe meble miały na mnie kojący wpływ. Zdjęłam kapcie i stanęłam bosymi stopami na niebieskim, grubym dywanie, który leżał na jasnych kafelkach. Był bardzo miękki i sprawiał, że pomieszczenie stało się przytulne.
Podeszłam do umywalki i odkręciłam kran, z którego wyleciał strumień ciepłej wody, którą nabrałam w dłonie i przemyłam nią twarz. Sięgnęłam po ręcznik i dokładnie ją wytarłam. Nałożyłam pastę na szczoteczkę, umyłam zęby i wypukałam usta. Ukucnęłam i otworzyłam szafkę, serce przestało na chwilę bić w mojej piersi. Poczułam kropelki potu, które pojawiły się na moim czole. Cała zesztywniałam i momentalnie zrobiło mi się zimno. Na półce na wprost leżał mój stary pamiętnik. To było niemożliwe, razem z Jai'em schowaliśmy go w piwnicy, żebym nigdy nie musiała wracać do bolesnych wspomnień. Odrętwiałą ręką sięgnęłam po zeszyt, ale strona, na której był otwarty sprawiła, że do oczu zaczęły cisnąć mi się łzy.
" 11 lipca 2011 rok.
Znowu. Znowu to zrobiłam. Wzięłam. Znowu wzięłam, ale dla kogo mam przestać? Nikt mnie nie chce, nikt mnie nie potrzebuje. Czasami chcę wziąć za dużą dawkę, ale jestem tchórzem i nie robię tego. Kręci mi się w głowie, wszystko się rozpływa. On też. Niby siedzi koło mnie, ale jakby był, gdzieś daleko, nieosiągalny. Czasami wydaje mi się, że on jest ze mną tylko dlatego, żeby mieć na kolejne działki. Gdyby mnie kochał, nie siedziałabym teraz tutaj. Z jednej strony go nienawidzę, ale z drugiej wciąż go kocham. Nie wiem co ma zrobić. Oprócz niego, nie mam już nikogo. Chociaż jego tak naprawdę też nie ma.
Jestem sama.
Sama."
Przeciągnęłam mocno nosem i otarłam łzy z policzków. Pamiętam dobrze dzień, w którym to napisałam, mimo że nie byłam do końca "trzeźwa". Nie chciałam do tego wracać, ale obrazy zaczęły się pojawiać w mojej głowie, jakby wcześniej blokowała je jakaś niewidzialna blokada, którą zniszczył pamiętnik.
Usłyszałam pukanie do drzwi i zamknęłam z impetem zeszyt.
-Demi, wszystko w porządku?- spytał zdenerwowany Jai.
Wstałam powoli, czułam się jakby spadł na mnie ogromny ciężar, ciężar wspomnień. Otworzyłam drzwi i spojrzałam smutno na Jaidon'a. Chłopak od razu złapał mnie w ramiona i ścisnął mocno.
-Co się stało?- spytał przestraszony.
Odsunęłam się na chwilę od niego i wyciągnęłam rękę w pamiętnikiem przed siebie. Chłopak spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem.
-Dlaczego to przyniosłaś? Obiecałaś, że...-Przyłożyłam mu palec do ust.
-Nie przyniosłam tego- wyszeptałam.
-Demi...
-Jai, nie wiem skąd to się wzięło, znalazłam to w szafce.
-Nie ruszałem...
-Wiem Jai.- Wyprzedziłam go z odpowiedzią.
-Nie ważne skąd to się wzięło, zaraz odniosę to na miejsce, a ty idź zjeść śniadanie.
Wziął pamiętnik z mojej dłoni i pocałował mnie w czoło. Jeszcze chwilę patrzyłam aż Jaidon zniknął w drzwiach pod schodami i poszłam do kuchni.
Na wyspie leżał talerz z naleśnikami polanymi malinowym sosem. Najpierw jednak sięgnęłam po kubek i nalałam sobie wody z dzbanka. Zawsze jak płakałam, nie potrafiłam od razu później przełknąć ani kęsa, zanim się niczego nie napiłam.
Wzięłam kilka głębokich oddechów i usiadłam na wysokim krześle. Od samego patrzenia ślinka napłynęła mi do ust. Ukroiłam kawałek i zjadłam ze smakiem. To wspaniałe uczucia móc delektować się posiłkiem, kiedyś był to dla mnie koszmar. Jednak wszystko się zmieniło, a ja wolałam nową Demi.
Kiedy odstawiałam talerz do zlewu, w kuchni zjawił się Jai.
-To naprawdę dziwne- powiedział.
-Dlaczego?- spytałam z zaciekawieniem, chociaż później zrozumiałam, że to najgłupsze pytanie w naszej sytuacji, które mogłam zadać.
-Wszystko wygląda jak nienaruszone, nie mam pojęcia jak twój pamiętnik mógł znaleźć w łazience.
-Może nie wszystkie schowaliśmy?
-Nawet jakby, chociaż jestem pewny, że schowaliśmy, to co robiłby w łazience? Gdybyś znalazła go w swoim pokoju, za łóżkiem, byłoby to dziwne, ale do wytłumaczenia.
-Co zrobimy?
-Zadzwońmy na policję.
-I co oni zrobią? Będą szukać jakiegoś człowieka, który przełożył mój zeszyt?- spytałam sarkastycznie.
-Boję się o ciebie Demi. Zobacz jak zareagowałaś dzisiaj, nie chcę, żeby to się powtórzyło.
-Nie powtórzy, na pewno jest na to jakieś logiczne wytłumaczenie.
-Mam nadzieję.
Złapał mnie w pasie i pocałował delikatnie w usta. Udawałam spokojną, chociaż tak naprawdę zaczynałam myśleć, że zwariowałam i sama przyniosłam ten pamiętnik.
***
Znacie zasady:)
10 komentarzy = nowy rozdział
Chciałam podziękować dziewczynom, które prosiły o ten rozdział, to mnie naprawdę motywuje.
Zobaczcie jakie moje skarby są wspaniałe:
MACIE JAKIEŚ PYTANIA?
ŚMIAŁO PISZCIE DO MNIE NA TWITTER'A:
A moje opowiadanie znajdziecie również na moim wattpadzie:
ZAPRASZAM NA MOJE DRUGIE #FF O JANOSKIANS
